Al que bai eiqui


8 de Dezembre
: Derretiu-se la niebe e los ribeiros ban chenos.

sexta-feira, 24 de setembro de 2010

La boç de Miranda

You nun sou you.
Chamo-me Manuel mas nun sou Manuel:
Nun me chamo Marie, mas sou tamien Marie,
Purírun-me un nome, mas sou todos ls nomes
De ls homes i de las mulhieres
De la squina de l Nordeste.
Sou la boç de la tierra an que naci i me criei!

Toda la tristeza
De la giente mirandesa
Ye mar que m’antrou n’alma
I me roubou la calma
Sien modo nien lei!

Mar que fizo de mi un campo de batalha,
I anda cumigo a las buoltas
Por caminos i atalhos que nien sei!
- Gritos que crécen,
I de tanto gritar çfalhécen,
Óndias que ban, óndias que bénen! –
A que me cumpararei?

Sou la boç de Miranda
(Cumo un probezico, roto muorto, sfameado,
Que pide un cacho de pan, un palheiro, ua croua)
A gritar para Lisboua:
“A que dal rei! A que dal Rei!”

Manuel Preto
Bersos Mirandeses, eidiçon de Cámara de Miranda, 1993

2 comentários:

Tortulhas disse...

Buonas nuites!

Grande poema i grandíssemo poeta, buonos para l die Ouropeu de las Lhénguas!

Ye un cuntentamiento grande ancuntrar más este cachico de l termo birtual mirandés; i quedo cheno de proua de ser l purmeiro a quemantar eiqui!

Abraço fuorte i dai-le cun alma!

Alfredo

~pi disse...

:) gostei!!!

[ ai terra-da raíz à voz!





~